Northern Belle – święta wyspa Lindisfarne w Nortumberlandii

Klasztor Lindisfarne został założony w 634 r. przez irlandzkiego mnicha św. Aidana, który na prośbę króla Oswalda przybył tu z Iona na zachodnim wybrzeżu Szkocji. Aidan pozostał w Lindisfarne do śmierci w 651 r. W kolejnych latach, gdy biskupem Lindisfarne był Finian, powstał drewniany kościół. Jednak prymitywny kościół z ciosanych bali dębowych przekryty strzechą wg św. Bede nie był odpowiedni dla biskupów. Kolejny biskup – Eadbert usunął strzechę i pokrył ściany oraz dach ołowiem. Lindisfarne stała się bazą dla chrześcijańskiej ewangelizacji północnej Anglii. Biskup Lindisfarne i patron Nortumbrii, św. Kutberta, był opatem klasztoru, a jego życie zostało opisane przez Bedę Czcigodnego. Opis życia Kutberta spiany w Lindisfarne jest najstarszym w całości zachowanym tekstem historycznym w Anglii, datowanym na lata między 685 a 704 r. Cuthbert został pochowany na wyspie, jednak pod koniec IX w., kiedy klasztor został opuszczony po atakach wikingów, jego szczątki wraz z relikwiami św. Eadfritha z Lindisfarne zostały przeniesione do katedry w Durham. Św. Eadberht z Lindisfarne, następny biskup został pochowany w miejscu, z którego ekshumowano ciało Kurtberta. Na początku VIII w. powstał tu słynny iluminowany manuskrypt znany jako Ewangelie Lindisfarne, będący ilustrowaną łacińską kopią Ewangelii Mateusza, Marka, Łukasza i Jana. Jego autorstwo przypisuje się Eadfrithowi, który później został biskupem Lindisfarne. W drugiej połowie X w. mnich o imieniu Aldred dodał do tekstu łacińskiego anglosaksońską glosę, tworząc najwcześniejszą zachowaną staroangielską kopię Ewangelii. Najazd Wikingów na Lindisfarne w 793 r. wywołał konsternację w całym chrześcijańskim świecie i obecnie jest uważany za początek ery wikingów. W tamtych czasach wiele klasztorów powstawało na wyspach, w ujściach rzek i na nieodsłoniętych klifach. Zaskoczenie Anglików najazdami od strony morza zapewne dorównywało zdziwieniu najeźdźców, którzy odkryli tak bogate, a jednocześnie nieuzbrojone osiedla. O dziwo, pomimo początkowego sukcesu Wikingowie skierowali się dalej, omijając Szkocję. Inwazja w IX w nie nadeszła z Norwegii, ale z Danii. W 866 r. Duńczycy byli w Yorku, a w 873 r. ich armie dotarły do Nortumbrii. Wraz z upadkiem królestwa Nortumbrii w 875 r. mnisi z Lindisfarne opuścili wyspę zabierając ze sobą kości św. Kutberta. Ponad 200 lat później w czasach normańskich mnisi wrócili na Świętą Wyspę zakładając zakon benedyktynów, który przetrwał aż do rozwiązania zakonów w 1536 r. za panowania Henryka VIII. Widoczne obecnie ruiny, wpisane na listę zabytków, są pozostałością klasztoru benedyktynów, podczas gdy miejsce pierwotnego klasztoru jest obecnie zajmowane przez kościół parafialny. Zamek Lindisfarne został wybudowany w 1550 r., z kamieni pochodzących z klasztoru. Wzniesiono go w najwyższym punkcie wyspy, na wzgórzu zwanym Beblowe. Obecnie wyspa znajduje się w obszarze chronionego krajobrazu na wybrzeżu Nortumberlandii.

Przygoda rozpoczyna się w momencie, gdy goście wkraczają do eleganckich wagonów luksusowego pociągu i są odprowadzani na swoje miejsca przez stewardów. Wkrótce podany zostanie musujący koktajl Bellini, a następnie wyborny brunch podany na idealnie białych obrusach, w doskonałej chińskiej porcelanie i lśniącym szkle. Goście mogą zrelaksować się i rozkoszując podróżą podziwiać misternie wykonane detale wagonu, które przywołują epokę pociągów „Belle” z lat 30. XX w. W tym czasie za oknami przewijają się nadmorskie krajobrazy, gdy pociąg zmierza na północ do Nortumbrii.

Po przybyciu do Berwick przewodnicy czekają na podróżnych, by zabrać ich na krótką wycieczkę po Świętej Wyspie – niezwykłe miejsce przesiąknięte historią i intrygą. Punktem kulminacyjnym pieszej wycieczki jest wizyta w ruinach klasztoru, gdzie goście mogą wstąpić w ślady starożytnych mnichów, którzy osiedlili się tutaj w 635 r. Mogą podziwiać tęczowy łuk, odkryć dramatyczne ruiny i spróbować miodu Lindisfarne, warzonego w winnicy St Aidan Winery.

Wyspa jest nie tylko popularnym celem turystycznym, ale także przyciąga wiele gatunków dzikich zwierząt w tym bernikle obrożne, mereki, siewki a nawet foki szare. Jest to prawdziwie magiczne miejsce.

Po popołudniu spędzonym na zwiedzaniu goście wracają do pociągu, gdzie są witani szampanem, po którym mogą odpocząć w oczekiwaniu na pięciodaniowy wykwintny obiad serwowany w towarzystwie win wybranych przez naszego someliera. Gdy pociąg rusza w drogę powrotną mają czas na zastanowienie i rozmowę z towarzyszami o odkryciach tego niezwykłego dnia.