Northern Belle – zamek i ogrody Arundel

Twierdza w Arundel jest odrestaurowanym i przebudowanym średniowiecznym zamkiem. Został założony przez Rogera de Montgomery w Boże Narodzenie 1067 r. Roger stał się pierwszym, który otrzymał tytuł earla Arundel z rąk Wilhelma Zdobywcy. Jest jednym z najdłużej zamieszkałych rezydencji w Anglii. Z tych czasów przetrwało wiele z oryginalnych elementów, takich jak Twierdza Normańsa, Brama i Barbakan. Zamek został poważnie uszkodzony podczas angielskich wojen domowych w XVII w., a następnie odrestaurowany w XVIII i XIX w. Przez 400 lat począwszy od XI w. zamek służył jako dom rodziny księcia Norfolk. Jest to główna siedziba rodziny Howardów, której głowami byli pierwsi earlowie of Arundel, a następnie książęta Norfolk.

Roger de Montgomery, kuzyn Wilhelma Zdobywcy, został uznany za pierwszego hrabiego Arundel. Gdy Wilhelm wyruszył do Anglii, pozostał w Normandii, aby dopilnować pokoju. W nagrodę za lojalność otrzymał rozległe ziemie w Walii, wraz z jedną piątą Sussex. Po śmierci Rogera zamek powrócił na własność Henryka I. Król przekazał zamek i otaczające ziemie swojej drugiej żonie Adelizie z Louvain. W 1138 r., trzy lata po śmierci Henryka, wyszła ona za mąż za Williama d’Aubigny, pierwszego oficjalnie uznanego hrabiego Arundel. William był odpowiedzialny za stworzenie kamiennego fortu na motte, co zwiększając jego walory obronne i status. Od 1138 r. nie licząc okazjonalnych i krótkotrwałych okresów gdy zamek wraz z tytułem wracały w ręce króla lub innych rodzin szlacheckich, Zamek Arundel i tytuł hrabiego a później księcia są bezpośrednio przekazywane kolejnym pokoleniom rodziny. Sam zamek, był wielokrotnie przebudowywany i modernizowany, aby sprostać wymaganiom czasów, stając się wyrytą w kamieniu kroniką historii. W 1139 r. w Arundel mieszkała Cesarzowa Matylda. Kamienne apartamenty zbudowane dla cesarzowej i jej świty, przetrwały do ​​dziś. Chociaż zamek pozostał w rękach rodziny Howardów przez kolejne stulecia, nie była to ich ulubiona rezydencja i był z upływem czasu popadał w ruinę. Dopiero 11-ty książę Norfolk rozpoczął w 1787 r., prace konserwatorskie. Książę zapragnął bowiem zamieszkać w zamku i tu przyjmować gości. Wiele jego ulepszeń zostało przebudowanych, ale biblioteka zamkowa zachowała charakter tamtego okresu. W 1846 r. zamek odwiedziła królowa Wiktoria wraz z mężem, księciem Albertem. H.C. Howard, 13. Książę Norfolk, przebudował zamek na czas królewskiej wizyty. Książę stworzył dla królowej i jej świty nowe apartamenty. Wkrótce po królewskiej wizycie, kolejny książę zaczął ponownie przebudowywać zamek w pięknym stylu gotyckim, czyniąc z niego arcydzieło wiktoriańskiej Anglii. Sam nie doczekał końca przebudowy, a jego dzieło zostało ukończone przez 15. księcia w 1900 r. 16. książę miał zamiar oddać zamek w publiczny zarząd, ale po jego śmierci w 1975 r. 17. książę Norfolk wycofał się z pomysłu tworząc niezależną fundację charytatywną która zagwarantowała przyszłość zamku i nadzoruje prace naprawcze.

Podróż rozpoczyna się doskonałym posiłkiem wraz z podaniem brunch na elegancko zastawionych stołach.  Idealnie białe obrusy, doskonała chińska porcelana i lśniące kryształy tworzą scenę dla gastronomicznych pyszności. Podróżni mają czas rozkoszować się detalami zabytkowych wagonów, w których wciąż żywa jest atmosfera wspaniałych pociągów „Belle” z lat 30. XX w. Mogą rozsiąść się i zrelaksować w wygodnych fotelach podczas gdy stewardzie w liberiach dbają o ich wszystkie zachcianki. Jest też oczywiście cudowny krajobraz południowego wybrzeża Wielkiej Brytanii, który mogą podziwiać przez okna wagonów.

Po przybyciu na stację kolejową Arundel gości czeka 10-minutowy spacer przez uroczą wioskę i piękną okolicę do Zamku Arundel.  W trakcie zwiedzania z przewodnikiem odkryją wspaniałość pięknie zachowanych wnętrz z fascynującymi meblami, arrasami i rzadką kolekcją obrazów artystów takich jak Van Dyck, Gainsborough i Canaletto. Po zwiedzaniu jest czas by rozkoszować się spokojem i zapachami terenów zamkowych w trakcie spaceru po licznych ogrodach tematycznych.

Po powrocie do pociągu, goście są witani lampką szampana. Jest czas na rozmowy o przeżyciach minionego dnia przy pięciodaniowym, wykwintnym obiadem podawanym w towarzystwie win wybranych przez naszego someliera. Gdy pociąg rusza w drogę powrotną jest także czas na spacer po innych wagonach i podziwianie ręcznie wykonane mozaiki i malowidła.